Depresja u nastolatków to częsty problem, szczególnie w okresie późnej adolescencji. To szczególny czas dla rozwoju kształtującej się osobowości, sposobów inicjowania relacji, rozwijania ich i trwania. W okresie późnej adolescencji młodzież staje się m.in. coraz bardziej autonomiczna w myśleniu, wzrasta w niej przekonanie o relatywizmie zjawisk w otaczającej rzeczywistości. W coraz większym stopniu nastolatkowie uznają takie wartości jak wolność i godność jednostki oraz tolerancja wobec odmienności. Niestety trudniej jest wtedy zrozumieć samego siebie i uznać, że potrzebuje się specjalistycznej pomocy.
Zaburzenia afektywne występujące u młodzieży rozpoznawane są na podstawie kryteriów diagnostycznych dla osób dorosłych. Należy pamiętać, że obraz kliniczny zaburzeń nastroju u nastolatków charakteryzuje się pewnymi specyficznymi symptomami. Objawy depresyjne mogą wskazywać nie tylko na rozpoznanie zaburzeń afektywnych, mogą także współwystępować w przebiegu zaburzeń zachowania i emocji, zaburzeń somatogennych czy posttraumatycznych, na skutek nagłych i kryzysowych zdarzeń.
Leczenie zaburzeń depresyjnych u młodzieży powinno obejmować oddziaływania psychoterapeutyczne, farmakologiczne, psychoedukację pacjentów oraz ich rodzin. Nadrzędnym celem leczenia jest łagodzenie objawów depresji. Bardzo istotne są również interwencje ukierunkowane na kształtowanie relacji rówieśniczych, rozwój kompetencji społecznych, radzenie sobie ze stresem, budowanie pozytywnego obrazu siebie. Jestem przekonana, że lekarze podstawowej opieki zdrowotnej oraz psycholodzy szkolni mogą przyczynić się do poprawy sytuacji w zakresie rozpoznawania depresji wśród adolescentów i zachęcić młodych ludzi do rozpoczęcia psychoterapii. Wrażliwość i wsparcie środowiska szkolnego stanowi obok rodziny i rówieśników najważniejszy potencjał w walce z depresją młodzieży.
Skuteczną formą psychoterapii zaburzeń nastroju w przypadku młodzieży terapia poznawczo-behawioralna (cognitive behavioral therapy – CBT). Ten rodzaj terapii opiera się na założeniu, że emocje i zachowanie są w dużej mierze wynikiem myślenia, oraz że zmiana w obszarze myślenia może przyczynić się do poprawy komfortu psychiczny i wpłynąć na lepsze funkcjonowanie pacjenta.